گرگ خوارِ زار
این قصه را به گویش اصیل نهاوندی نوشتم از متل هایی است که شصت سال پیش از زبان مادرم شنیدم و ان را تقدیم می کنم به جناب سید رحمت اله شهبازی عزیز به خاطر صدا گذاری(وویس) های خوبشان روی مطالب گروه به گویش نهاوندی
در یه بیاوُنی گرگ گُسنه ایِ پیِ شکار بی که دوتا بُز دی که دارن واهم مِجَینَن.
رفت لاشو، گفد: مه خیلی گسنَمَه مخوام شمانه بَخورِم.
بُزا گفتِن هر جَین و دعوایی یه منجی کو مخوا تو اول منجی کنه ایما باش بعد هر دومون بخور. گرگ قَوول کد. بزا گرگ نان مینجا رفتِن اُو دیر وِ دِو آمان وا شاخ کُفتِن وِ گرگ، گرگ بیچاره اُ وسط تیلیقِس. وقتی آما حال دی بُزا رفتن و خوشه تنا وا حال زار وریسا افتا را، رفت و رفت و رفت تا وِ شُتِر پیری رَسِس، وِ شتر گفت: سِکو، مه منجی کنی بلد نیسم، خیلیم گسنه مه، مخام تونه بخورم. شتر گفت:
عِیوی نره، فقط پدر خدا بیامرزم یه خطی وصیت نامه کف پام نوشته اول اونه وِرَم بخو اوخت منه بَخور، شتر کف پاشه بردبالا، گرگ آما وصیت نامه بخونه که شتر وا لقه اُنَه پِرت کِد ته دره، گرگ خینی و مالی وا چه بد بختی اَ ته دره دِرآما، رفت و رفت و رفت تا وِ گوسبنی رَسِس که اَ گَله جا مونِسِی ...
گرگ وه گوسبن گفت: سِکو مه نه منجی کنم، نه ملام که بخوام وصیت نامه بخونم، خیلیم گسنمه مخوام تونه بخورم بز گفت: باشه فقط بَل ایی آخر عمری یه آوازی بَخونِم. گرگ قَوول کِد، گوسبنم شروع کرد آَ ته دل بع بع کرده. چوپو صدا گوسبنه اِشنفت، وِ دِو آما سراغ گوسبنش، دی گرگی هِسا بالا سرش، واچو افتا جونه گرگ، تا اونجو که مخورد گرگ زه، گرگ اَدس چوپو وا حال زار فرار کرد و رفت و رفت و رفت تا وه خری رسس، رفت جلو خر گرفت، گفت: سِکو نه مه منجی کنم نه وصیت نامه خونم نه آوازه خو خیلیم گسنمه مخوام تونه بخورم،
خرگفت: تو الان داری اَ بی حالی مِمیری، اول بیا سوار مَه باش و اُو عبا که مال صَحَوِمَه سرت بکش تا حالت خو جا بیا او موقع مَنه بَخور، گرگ قوول کد و سوار خر بی و عبا اَم اِناخت شونش خرم یواش یواش خوش ، خوش مِرَفت تا گرگ خِوِش بُرد. خر یه راس گرگه وِرداشت و برد وسط مِیدونه پاقِلا، مَردِم یه دفه دییِن گرگی عبا وه شُونِش سوار خری داره مینه پاقلا مِیَردَه، وا چو و چماق افتان جونِ گرگ تا اونجو که مخورد زَنِش، گرگ خی پِلِکِسه ادسه مردم فرار کد رفت خارج شهر و خسته ومرده
سره پلی نیشس شروع کِد واخوش درد دل کد. گفت: ای گرگ خوار زار، بوات منجی کوبی، ننت منجی کو بی، تو منجی کنه کجا بی که مُخواسی منجی او دوتا بز بکنی؟!! ای وره خوش، بو بِنِم بوات ملا بی ننه، ملا بی تو ملا کجا بیی که مخواسی وصیتنامه ته پا او شُتِره بخونی؟!!!، ای وره خوش، بوات آوازه خو بی، ننت آوازه خوبی تو آوازه خونه کجو بی که نای او گوسبن آواز بَخونه؟!!!، ای وره خواِش، بُواَت خر سوار بی، ننت خرسوار بی، تو خر سوار کجو بی که رفدی سوار خر مَردِم بی؟!!!، دَر ای موقع اوسا غفور سلمانی رفتِی زیر پل دَس وِه اِو که دی یه دُمی اَ پیل دُر بیه دامو، فوری تیغ سلمانیه دِراُورد دُمه اَبیخ بُِری، که ناله گرگ وریسا، گرگ مِچِلینا و هوار مکد و مفت: ای ولات خراو بای که جایی وره درد دل کِردنم نیسا.
یه دَسِم گل یه دَسِم نرگس
داغته نینم ای گلم هرگِس
ن. معماریان مرداد ۹۹