ای معلم
نوری زانوار خدایی ای معلم
به نما به ما راه رهایی ای معلم
دریا دلی عزمی چو کوه سِتوار داری
در سینه ات درد هزاران خار داری
یکدم نیاسایی که خفتن بانگ مرگ است
رفتن بباید نی کنون جای درنگ است
دستان لرزان برف پیری پای خسته
از درد ورنج ونامرادی دل شکسته
ای پاسدار معنویت ای معلم
ای خصم هر چه جاهلیت ای معلم
ای شعر ای زیبا غزل زیبا ترانه
قصه حکایت ای فسانه جاودانه
با نور دانش پرده ی ظلمت دریدی
با بال فکرت به آسمان ها پر کشیدی
درمکتبت چون بوعلی زانو زدندی
صد ها چو سقراط فلاطون پروراندی
با جاهلان وجهل در پیکار باشی
بر دردو رنج عالمان غمخوار باشی
باز ای معلم علم وایمانم بیاموز
باز ای معلم آتشی بر جانم افروز
ایستاده ام باز ای معلم رفتن آموز
خاموشم از رنج زمانه گفتن آموز
برکشتی ما ناخدایی ای معلم
بعد از خدا مارا خود آیی ای معلم
ن .معماریان