طنز حافظ
بمناسبت بیست مهر روز بزرگداشت حافظ

ای که از کوچه معشوقه ما میگذری
با خبر باش که سر می شکنددیوارش

اولین بار که مقاله ی «طنز درشعر حافظ» را دیدم بسیار تعجب کردم ، مگر ممکن است ، لسان الغیب، حافظ قران، که هنوز هم پیش بینی سرنوشت وآینده خودرا درلابه لای اشعاراو جستجو میکنیم، هم طنز گفته باشد. آخر ما طنز را تا آن زمان از جنس هفته نامه توفیق یا مطایبات سعدی ویا.....درنهایت درلطائف عبیدزاکانی شاعر هم عصر و همپالکی حافظ در دربار شیخ ابواسحاق اینجو میدانستیم، بیخبر از اینکه، درهزار توی غزلیات این رند خراباتی یک لاقبا رگه هائی رندانه هم، از طنز نهفته است. اماطنزی متفاوت، طنزی عالی، طنزی فاخر، طنزی ازجنس دیگر که باطنز دیگر شاعران و طنازان، تفاوتی از زمین تا آسمان دارد، طنزی پیچیده در ایهام که بعداز گذشت ششصدسال، تازه کشف و به آن دست یافته اند، اولین کسی که جرات اشاره به طنز حافظ را داشت، گویا دکترپرویز خانلری است، در مقاله ای کوتاه در یکی از جراید وبعد ازآن دیگران، دکتر شفیعی کدکنی و بهإالدین خرمشاهی پیگیر قضیه می شوند. درپایان حیف است که نمونه هایی از این طنز فاخر یادآوری نشود.

 

کورش، بیدار شو....

ازپنجره بیرون رانگاه میکنم ،بچه هاروی تَل زباله ها بازی میکنند، این زباله ها مربوط به اصطبل پادگانی است، که دردوسه کیلومتری مدرسه می باشد، مدرسه ای بابیست وسه نفر دانش آموز، درروستائی که ثروتمندترین آنها دوگاو و پنج بز دارد. محصول این روستا تنها گندم دیم است.
اغلب بوی آزار دهنده زباله ها تامدرسه میرسد، بویژه روزهائی که باد می آید. یکباربه راننده ماشین زباله ها این موضوع را گفتم و از او خواستم، زباله ها راجائی دیگر خالی کند، روزبعداز مافوقش پیغام آوردکه «آقامعلم برای ما تعیین تکلیف نفرمائید و پایت را از گلیمت درازتر نکن تو هم یک سربازی»

اوائل از علاقه بچه هابه این زباله ها هاتعجب میکردم تامدرسه تعطیل میشد به طرف زباله ها میدویدند، تا اینکه فهمیدم، بچه هااز دانه های جوئی که درداخل پهن اسب ها پیدا میشود تغذیه میکنند، موضوعی که باورش برایم مشکل بود.

 

پاییز

چه زیباست

مهتاب

زده تاج سر کاج

پاشویه

پر از برگ خزان دیده زرد است ...

 

ویکتور هوگو ی شاعر


ویکتورهوگو رابیشتر بخاطر رمان مشهوربینوایان، به عنوان نویسنده می شناسند درحالی که او دارای چند کتاب شعر از جمله « شرقی ها» می باشد ودر سر زمین خود به عنوان شاعری توانا شناخته می شود، شعر زیر از جلد دوم کتاب ،دریای گوهر تالیف دکتر مهدی حمیدی، انتخاب شده است

سال نهم هجرت
از اشعار ویکتور هوگو
ترجمه: شجاع الدین شفا

می دانست پایان عمرش فرا رسیده. همیشه متفکر بود و هیچ کس را ملامت نمی کرد. هنگامی که راه می رفت، از همه سو بدو سلام می گفتند واو همه را به مهربانی پاسخ میداد. با اینکه حتی بیست موی سپید درمحاسن سیاهش دیده نمی شد، هر روز اثر خستگی بیشتری در او محسوس بود. گاهی به دیدار شتری که آب می خورد بر جای می ایستاد، زیرا به یاد روز گاری می افتاد که شتر های عمش را به چرا می برد.

  1. لطائف السخائف!!! « لطیفه های سخیف»
  2. نکویی کن امروز چون ده تراست