غروب دلگیر
- نوشته شده توسط نعمت معماریان
غروب دلگیر
پسرک لاغر و مردنی زباله دان را روی اسفالت خیابان ولو کرد ودر داخل زباله ها به جستجو پرداخت. تکه های فلز و پلاستیک را جدا میکرد و داخل گونی بزرگی که کنارش بود می ریخت.
کتاب پاره پوره ای جلو دستش امد، روی آن نوشته شده بود « بابا نان داد » یاد دوران مدرسه اش افتاد، معلم ،تخته سیاه ، زنگ تفریح، بازی با بچه ها، بوی نان سنگکی که پدرش هر روز میخرید در مشامش پیچید. چقدر مدرسه رفتن خوب بود.، تا...... درآن روز سرد زمستان که همه چیز با مرگ پدرش عوض شد. یک دفعه، یادش افتاد باید امروز ضایعات بیشتری جمع کند، فردا عید است به مادرش قول داده بود امروز داروهایش را از داروخانه برایش بخرد، کتاب را روی زباله ها پرت کرد، گونی را که سه چهار برابر هیکلش بود روی دوش انداخت، چند قدمی نرفته بود که کنار پیاده روچشمش به گربه سفیدی افتاد که از ظرف پلاستیکی که داخل آن مرغ و برنج بود غذا می خورد. پسرک از صبح چیزی برای خوردن پیدا نکرده و خیلی گرسنه بود، گونی زباله را زمین گذاشت و به طرف گربه رفت، گربه بی اعتنا به او به خوردن ادامه داد، پسرک دست برد که ظرف غذارا بردارد، گربه روی دست او چنگ انداخت، پسرک دستش را عقب کشید. احساس سوزش شدیدی کرد.
دوش نزد شمس تبریزی شدم
- نوشته شده توسط نعمت معماریان
دوش نزد شمس تبریزی شدم
ای همه شبهای من چون دوش باد
بمناسبت هشتم مهر روز بزرگداشت شمس تبریز
بی بی - قسمت اول
- نوشته شده توسط نعمت معماریان
بی بی قسمت اول
به یاد همه بی بی های خوب نهاوندی که گنجینه ای از خاطرات بودند
همه بی بی صداش میکردیم، بی بی عمه پدرم بود و علاقه زیادی به پدر داشت، می گفت: من میرزا را بزرگ کرده ام. پدر هم احترام اورا داشت.
پانزده نفری بودیم در یک حیاط دَرَندَشت، هشت تا بچه یک نامادری ودو عموی مجرد وبی بی که با ما زندگی می کرد، البته بی بی تنها نبود، خواهر زاده اش که بیوه زنی بود که به او خانم می گفتیم بادو دختر وپسرش بیشتر اوقات خانه ما بودند. پدر کسب وکارش گرفته بود و سفره گسترده ای داشت. در غیاب پدراین بی بی بود که امرونهی میکرد، عموهایم زیادحرفش را نمیخواندند ولی ما بچه ها ونا مادری تسلیم نظر او بودیم. شنیده بودم، بی بی وعمو هایم عامل طلاق مادرم بودند.ولی بی بی با من خوب بود وهمیشه دعایم می کرد : بَرو دختر که روزیاری بِفتی که کَس ونا کَس حسرتِتَ بَخورَن، من هم بی بی را دوست داشتم ودر کار ها کمکش می کردم. نه تنها بی بی پدر وعمو هایم هم هوای من وبرادرم را داشتند شاید بعلت دوری از مادر دلشان به حال ما می سوخت، نامادری هم دراین بین محلی از اعراب نداشت و مجبور بود با خوب وبد ما بسازد.
صفحه8 از12